Het gebeurt weleens dat een band geboekt wordt in een zaal die later veel te klein blijkt te zijn. In de tijd tussen de boeking en de daadwerkelijk show heeft de act een grote sprong gemaakt en een veel fans erbij gekregen. In plaats van de kleine zaal van Paradiso kunnen ze eigenlijk al de grote zaal vullen bijvoorbeeld. Soms proberen organisatoren zo’n concert te verplaatsen naar een grotere ruimte, maar op andere momenten blijft de oorspronkelijke boeking staan. In dat geval kunnen de lucky few zeggen dat ze erbij waren. Maandag was ik aanwezig bij zo’n show.
In de oude zaal van de Melkweg (capaciteit: 650 mensen) stond de Engelse formatie The Last Dinner Party. Terwijl de zaal vol begon te lopen, hoopten heel veel mensen op Ticketswap vergeefs op een wonder in de vorm van een kaartje. Vooraf was al duidelijk: dit is zeer waarschijnlijk de laatste keer dat deze vrouwen op het podium van deze relatief kleine zaal staan.
Het vijftal uit Londen groeide in korte tijd uit tot een sensatie, met een eerste plek in de altijd veelbesproken Sound of 2024-lijst van de BBC als eerste wapenfeit van het nieuwe jaar. Nou is het altijd uitkijken met dit soort lijstjes en buzz in de Engelse pers. Mensen uit de muziekindustrie kiezen de acts die in zo’n lijst verschijnen, dus er zitten ook een zakelijke belangen achter. En nergens zijn ze zo goed in het overhypen van acts als in Engeland. Een blad als NME schreeuwde vroeger constant dat er een nieuwe megaband was opgestaan. Maar tegenover elke Arctic Monkeys stonden meerdere Joe Lean & The Jing Jang Jongs (al was dit best een lekker liedje).
Outfits
Gelukkig maakt The Last Dinner Party het wat mij betreft helemaal waar. Hun debuutalbum Prelude to Ecstasy staat als een huis en de liveshow is nu al uitstekend. De band maakt theatrale pop-rock en lijkt op persfoto’s rechtstreeks van de set van een kostuumdrama gestapt te zijn. Ook tijdens optredens dragen ze uitgesproken outfits. Vaak vragen ze hun publiek ook om zich uit te dossen, al leken weinig bezoekers in Amsterdam op de hoogte van die (vrijwillige) dresscode.
Collega Cécile van Wijnsberge schreef eerder dit:
“Geen t-shirts en jeans, geen post-punk, geen stuurse blikken of nors geprevel… Nonchalance is niet meer cool, als je de meest gehypete Engelse band van het moment moet geloven.”
Op het podium was vooral frontvrouw Abigail Morris inderdaad alles behalve nonchalant of ingetogen. Ze huppelde, danste en zwiepte over het podium. Binnen een uur waren alle liedjes gespeeld en konden we naar huis. Een toegift? Voorlopig nog niet. Ze sloten af met hun grote hit Nothing Mathers en verdwenen. Pretty much all killer, no filler. Heerlijk.
Een zomer vol festivals gevolgd door een tour langs grotere zalen zal ongetwijfeld volgen. Iedereen die maandag in de Melkweg stond, kan ik elk geval zeggen: ik was erbij toen ze nog in de kleine zaal stonden.
Op tv
Hieronder een live-versie van Nothing Mathers, gespeeld voor de Duitse televisie. Optredens op tv zijn lastig, vaak klinkt het door allerlei technische dingen vlakker dan in het echt. Maar de technici van dit programma waren in topvorm. Wunderbar!
LCD
Ik was erbij, I was there. De gedachten gaan natuurlijk naar LCD Soundsytem als het over dit soort zaken gaat.
“I'm losing my edge.
I'm losing my edge.
I can hear the footsteps every night on the decks.
But I was there.
I was there in 1974 at the first Suicide practices in a loft in New York City.
I was working on the organ sounds with much patience.
I was there when Captain Beefheart started up his first band.
I told him, ‘Don't do it that way. You'll never make a dime.’
I was there.”
WVTTK
De vorige editie van deze nieuwsbrief ging over een deprimerend onderwerp, dus daarom wil ik het deze keer vrolijk houden. Wel heb ik een kleine waarschuwing: begin niet aan de serie PATTY, zelfs niet als je zin hebt in een guilty pleasure-serie. Daar is ‘ie gewoon te slecht voor. Ik had er vooraf best zin in, maar was al na een paar minuten redelijk verbijsterd. Ik de nieuwste aflevering Skip Intro vertel ik meer:
Series waar ik wel enthousiast over ben
En waar ik onlangs over geschreven heb:
Meer muziek
Tot slot nog een paar favorieten van de afgelopen tijd. Meer horen? Volg dan mijn playlist met verse nummers uit 2024.
Vampire Weekend - ‘Gen-X Cops’. Wat een band. Welkom terug, fellas. Dit andere nieuwe nummer is ook top.
Dehd - ‘Mood Ring’. Powerpop!
Dua Lipa - ‘Training Season’. Sterke clip ook.
Tot de volgende!