Ik wilde niet kijken en toch ging ik kijken. Vorige week lanceerde Amazons streamingdienst Prime Video een driedelige documentaireserie over Jorik Scholten, beter bekend onder de naam Lil Kleine. Een man waar nog steeds een strafzaak tegen loopt vanwege de vermeende mishandeling van zijn ex (en moeder van zijn kind) Jaimie Vaes.
Jorik is eigenlijk een documentaire van iets meer dan anderhalf uur, opgesplitst in drie delen. Vooraf kon de serie kon rekenen op veel publiciteit en daarom vloog hij ook snel naar de nummer 1 van de lijst met best bekeken titels op Prime. Een stuk goedkoper dan een serie als The Lord of the Rings: The Rings of Power, zullen we maar zeggen.
Een tijdje was Scholten als rapper een van de populairste artiesten van het land, maar gelekte videobeelden waarin een mishandeling van Vaes te zien is, zorgden voor een flinke val. Hij raakte zijn platencontract ter waarde van drie miljoen euro kwijt en zijn concertagenda werd leeg. Je zou denken: prima, niemand zal hem missen. Maar nee, na de zogenaamde canceling moet nu de ontcanceling plaatsvinden (hoewel maker Sascha Visser stelt dat dit niet zijn doel is). En waarmee kun je dat beter doen dan met een docu waarin je zonder serieus tegengeluid je verhaal kunt doen? Uiteraard wel met een vleugje kwetsbaarheid en zelfreflectie. Een pr-strategie die steeds vaker wordt ingezet door artiesten. Vooraf voelde ik flinke irritatie, maar ik vond dat ik niet alleen op basis van een trailer kritiek kon uiten. En daarom heb ik alles gekeken.
De docu geeft een deprimerend kijkje in het leven van iemand die veel medelijden met zichzelf heeft. Ja, hij zegt dat hij geen geweld had moeten gebruiken. Maar die relatie was zo giftig hè. Zij was ook geen lieverdje. De vader van Scholten zegt nog wel even dat het slaan van vrouwen fout is, maar verder lijkt de omgeving van de rapper vooral bezig met de rehabilitatie van zijn carrière. Zijn vrienden in de hiphopscene maken weer nummers met hem en nodigen hem uit op het podium. Sommige mannen in deze omgeving lijken niet eens te willen dat Kleine spijt betuigd, om nare teksten wordt gelachen. Producer Jack $hirak geeft hem soms nog wel wat tegengas. Als hij van de drugs afblijft is Scholten echt een lieve jongen, wordt er gezegd. Tja.
Semi-kritisch
De docu toont ook hoe de Nederlandse roddelindustrie gebruikt maakt van dit soort sterren. Hun ellende is content en dat levert geld op. Dat aspect kun je best interessant noemen. De makers zelf denken misschien zelfs dat ze een semi-kritische productie hebben gemaakt, want Lil Kleine komt niet sympathiek over. Maar hij zet de docu duidelijk in om zijn carrière weer op de rails te krijgen. Op het einde zie je een tekst in beeld waarin staat dat Vaes niet wilde meewerken, dus van wederhoor is geen sprake.
Tot nu toe gaat het allemaal om volwassen mensen. Je kunt het verschrikkelijk vinden, maar het is wat het is. Maar: een belangrijk deel van de docu gaat echter ook over de omgang met het zoontje dat Scholten met Vaes heeft. De vader mocht zijn kind een tijd helemaal niet zien. Uiteindelijk is er wat contact en zie je ook het kind (geblurred) in beeld verschijnen. Hier voelde ik toch het meeste ongemak: waarom zou je dit tonen?
Ik snap de perverse prikkel verder wel: het verhaal rondom Lil Kleine zit vol juice en daarom zijn veel mensen stiekem best benieuwd naar dit hele gebeuren. En je kunt natuurlijk echt wel documentaires maken over ‘foute’ mensen. De reportages van Louis Theroux zitten bijvoorbeeld vol met mensen die erge dingen hebben gedaan. Deze docu is echter niet kritisch genoeg. Het komt niet heel vaak voor, maar in dit geval ben ik het eens met tv-recensent des vaderland Angela de Jong: deze documentaire hebben we niet nodig.
Verder
Het bovenstaande stukje werd iets langer dan gedacht, dus ik hou het verder kort. Hier zijn een paar leuk links.
Vanaf vandaag is de Britse serie Mr Bates vs The Post Office te zien op NPO Start/Plus. De serie maakte heel veel los in Groot-Brittannië. Het grote en gecompliceerde Post Office-schandaal wordt in de dramaserie op heldere wijze uitgelegd. Maar ik ben over de serie zelf minder enthousiast dan mijn Britse collega’s: ik vond de toon soms veel te uitleggerig. Mijn recensie is hier te lezen.
Ook in onze podcast Skip Intro ging het over Mr Bates. Co-host Anke was wél lyrisch. Luister hier.
De Oscarnominaties zijn bekend. Cool! Er is wel enige ophef over een aantal snubs. Zo is Greta Gerwich (Barbie) niet genomineerd voor beste regie, en Margot Robbie (Barbie) niet voor beste hoofdrolspeelster. Jammer, maar over het algemeen heeft The Academy het best goed gedaan.
Muziek!
Meer horen? Volg dan mijn playlist met verse nummers uit 2024.
Norah Jones - ‘Running’. Soms zijn de liedjes van Norah Jones iets te degelijk voor mij, maar dit is een lekker poppy nummer met pit. Check trouwens ook haar ondergewaardeerde album Little Broken Hearts uit 2012.
Green Day - ‘Coma City’. De band die mij als tiener vormde is terug met een prima nieuw album. Dit is een van de meer klassieke punkpopliedjes van dat album. Wist je dat de eeuwig jongensachtige zanger en songschrijver Billie Joe Armstrong inmiddels 51 is?
Droom Dit - Suis In Mijn Oren. Volgens 3voor12 was Droom Dit het hoogtepunt van Noorderslag 2024. Dit nummer smaakt in elk geval naar meer.
Tot de volgende!