Taylor Swifts lastige elfde
Vindt Taylor het nog wel leuk? Plus: 'Boy Room' is geweldig.
Hallo! Zelfs als je onder meerdere stenen gelegen hebt, kan de release van het nieuwe Taylor Swift-album The Tortured Poets Department je niet ontgaan zijn. De aangekondige 16 tracks bleken lang niet alles: Swift dropte er vrijwel meteen nog 15 tracks achteraan, onder de subtitel The Anthology.
Swifties konden hun geluk niet op, maar voor het eerst in lange tijd begon bij veel critici wat gemopper te ontstaan. Natuurlijk, er waren voorspelbare slijmrecensies. Dat Rob Sheffield, een popjouralist die ik ooit met bewondering las, vijf sterren uit zou delen in Rolling Stone stond vast. Alles voor een mention van Taylor op haar socials.
De algehele tendens is echt iets minder positief. The Tortured Poets Department (TTPD) is muzikaal gezien niet spannend, tekstueel soms cringe en vooral veel en veel te lang. Ook is de houdbaarheidsdatum van Jack Antonoff, samen met Aaron Dessner van The National wederom verantwoordelijk voor de productie, nu echt verstreken. Antonoff en Swift waren lang een gouden combinatie, op het nieuwe album halen ze het meest voorspelbare in elkaar naar boven.
Er zijn de afgelopen week veel goede recensies en analyses verschenen. Collega Cécile van Wijnsberge schreef voor NRC een recensie waar ik mij goed in kan vinden. De essentie:
“Misschien is Swift slachtoffer van haar eigen succes, van haar eigen geromantiseerde beeld van zichzelf als een dichteres en supersongwriter die zich niets meer laat vertellen. Terwijl het misschien wel goed zou zijn als er iemand in de studio was geweest om te zeggen: ‘Dit kan beter’. Of: ‘Dit gaan we niet doen’.
Maar op The Tortured Poets Department laat Taylor Swift zich door niemand tegenhouden.
Dat de plaat een tegenvaller is, wil niet zeggen dat er geen toffe of interessante dingen op te vinden zijn. Met een stukje kill your darlings-eindredactie valt er waarschijnlijk een goed album met zo’n 10 tot 12 tracks van te maken. En hey, omdat ik deze nieuwsbrief vooral in het leven heb geroepen om popcultuur te vieren, volgt nu een stukje over een paar momenten op het album die wél lof verdienen.
Gemene Swift is op deze plaat de beste Swift
“Taylor Swift is finally famous enough to tell her fans she hates them”, schreef iemand op Threads. De waarheid zal wat genuanceerder liggen, maar feit is dat Swift zich op de beste momenten van TTPD afzet tegen een deel van haar fanbase en haar eigen omgeving. Ze lijkt het megapopsterrenleven soms helemaal zat. De teksten van hoogtepunt ‘But Daddy I Love Him’ liegen er bijvoorbeeld niet om. Swift had na het einde van haar relatie met acteur Joe Alwyn een kortstondige relatie met indierock-enfant terrible Matty Healy van The 1975 (goede liedjes: ‘The Sound’, It's Not Living (If It's Not With You), ‘Love It If We Made It’).
Veel Swifties en mogelijk ook haar eigen familie vonden dit maar niks. Koningin Taylor moest met een betere partner op de proppen komen dan maffe Matty, leek de boodschap. De uitkomst weten we, maar op dit nummer laat ze merken hoe ellendig het allemaal voelde. Ik pak songtekstsite Genius er even bij voor de meest vernietigende zinnen.
“I'll tell you something right now, I'd rather burn my whole life down
Than listen to one more second of all this bitchin' and moanin'
I'll tell you something 'bout my good name, It's mine alone to disgrace
I don't cater to all these vipers dressed in empath's clothing”
Hoppa. Sterk lied, sterke teksten. Ze klaagt ook over ‘judgmental creeps’, ‘Sarahs and Hannahs in their Sunday best’ en ‘the elders’. Die laatste zijn waarschijnlijk haar ouders en haar management. Weer via Genius:
“She’s likely referring to her parents and her team at 13 Management, who didn’t think her dating Matty Healy was a good idea. Her team of “elders” can be seen in the scene in ‘Miss Americana’ where she argues with them about wanting to speak out about politics.”
Ook op andere momenten gaat ze los. Op ‘I Can Do It With a Broken Heart’, het meest energieke nummer van het de plaat, laat Swift weten dat ze zich een deel van de Eras Tour erg kut voelde.
“Lights, camera, bitch, smile. Even when you wanna die”
Hoera! Mogelijk kom ik later nog terug op andere Tortured Poets Department-zaken. Ik sluit voor nu af met dit geweldige filmpje:
Tiktok failed to load.Enable 3rd party cookies or use another browser
Tip: Boy Room
Soms, heel soms, komt je nog echt leuke dingen tegen op sociale media. De webserie Boy Room, te vinden op TikTok en Instagram, is zo’n ding. Het idee is simpel en zal voor kijkers van het roemruche MTV-programma Room Raiders bekend aanhoren. Komiek Rachel Coster bezoekt in afleveringen van anderhalve minuut de kamers van jongemannen in New York. Twintigers die geen idee hebben van begrippen als ‘hygiëne’ en ‘inrichting’.
Coster levert droogkomisch commentaar, zonder de jongens persoonlijk aan te vallen. De vibe is empatisch Gen Z. Kijk maar:
Tiktok failed to load.Enable 3rd party cookies or use another browser
Dit de ergste kamer tot nu toe, van een jongen die zichzelf ‘Middle Part’ noemt. Gieren!
WVTTK
Het waren drukke tijden, dus ik moest een editie van de Popcultuurbrief overslaan. Hier kun je zien wat ik de afgelopen tijd voor de krant heb geschreven. En hier is de meest recente aflevering van Skip Intro te horen, inclusief een leuk gesprek met Saskia Diesing en Joosje Duk, regisseurs van de dramaserie Máxima.
Laatste liedje
Ik sluit af met ‘Big Time Nothing’ van St. Vincent. Zij werkte trouwens mee aan de Swift-banger ‘Cruel Summer’. Misschien moet Taylor haar weer eens bellen?
Meer horen? Volg dan mijn playlist met verse nummers uit 2024.
Tot de volgende!