Stakingen, Star Wars en ondraaglijke traagheid

De Star Wars-serie 'Ahsoka' heeft weinig urgentie. Scooter Braun heeft nog maar weinig artiesten. Verder: een knotsgekke docuserie over telefonische oplichting en leuke liedjes.

Het zijn ongezellige tijden in Hollywood: zowel scenarioschrijvers als acteurs zijn nog steeds aan het staken. Ze strijden voor betere financiële vergoedingen en fatsoenlijke afspraken over de omgang met kunstmatige intelligentie. Gesprekken met de andere partij verlopen niet soepel. Er zal een moment komen waarop de voorraad aan nieuwe Amerikaanse content opraakt, maar voorlopig blijft de stroom aan nieuwe films en series doorgaan. Zo werd deze week weer eens een Star Wars-serie gelanceerd, Ahsoka genaamd.

Beeld: Rosario Dawson in Star Wars: Ahsoka. (Lucasfilm Ltd.)

Dat de lancering redelijk geruisloos gebeurde, komt niet alleen door de stakingen, al helpt het niet dat de acteurs geen interviews of andere pr-activiteiten mogen doen. Er lijkt sprake te zijn van flinke Star Wars-moeheid.  En dat is ook niet zo gek. Er was een tijd dat een nieuwe ‘Star War’ (ja, dit is een Arrested Development-verwijzing) voldoende was om veel opwinding te creëren bij zowel fans als reguliere kijkers. Dit was niet lang geleden nog het geval met The Mandalorian, de eerste serie gemaakt voor Disney+. Die reeks spoelde snel de slechte smaak weg die de mislukte film The Rise of Skywalker achter had gelaten. Disney lanceerde daarna met wisselend succes verschillende series, met Andor als hoogtepunt. Over die serie en de spannende thematiek schreef collega Thomas van Huut vorig jaar:

De parallel met ‘Aardse’ problemen dringt zich telkens op: ecologische uitputting, doorgeslagen politiegeweld, moderne slavernij in het gevangenissysteem.

Andor werd, zo geven betrokken partijen voorzichtig toe, minder goed bekeken dan gehoopt. Of Ahsoka de verwachtingen van Disney wel waar zal maken, is de vraag. Wat na het kijken van de eerste twee afleveringen in elk geval duidelijk werd: creatieve risico’s worden door bedenker Dave Filoni en zijn team niet genomen. De serie volgt Ahsoka Tano, een oud-leerling van Anakin Skywalker (later ieders favoriete superschurk Darth Vader). Het personage is geliefd onder de fans van animatieseries Clone Wars en Rebels. Die groep heeft al een band met de personages uit deze nieuwe serie.

Voor de reguliere kijker is er weinig om je aan vast te houden. Het helpt niet dat in de eerste aflevering voor de zoveelste keer draait om een nietszeggende MacGuffin (een object waarmee het plot in gang wordt gebracht). Er is een kaart, in de vorm van een ronde bol. Maar: die bol zit ook op slot. En: een slechterik wil de kaart ook.

Nou kun je met zulke elementen best iets leuks doen. Het frustrerend trage tempo van de eerste twee afleveringen bracht mij echter weinig plezier. Nou hou ik op zijn tijd echt van een lekkere slow burn. Er moet dan wel gebouwd worden naar iets boeiends. Tot nu toe voelt bijna alles als tijdrekkerij. Over een scène waarin Ahsoka (Rosario Dawson, die haar best doet) de kaart probeert te bemachtigen in een soort grot, schrijft The Guardian:

I all happens at such a measured pace that if you haven’t come to the show primed to enjoy every little thing Ahsoka does you might wonder why you’ve just had to spend several minutes watching a woman find a map

Zoals bij veel andere series in het streamingtijdperk lijkt er genoeg verhaal voor een speelfilm, maar moeten er acht afleveringen gevuld worden. Dit is precies waar een andere Star Wars-serie, Obi-Wan Kenobi, ook veel last van had. Die productie begon zelfs als een filmscript en werd later opgerekt

Het gebrek aan urgentie viel extra op nadat ik deze week Casablanca herkeek. De 4K-restauratie van die filmklassier met Humphrey Bogart en Ingrid Bergman uit 1942 (!) draaide om de hoek bij mijn favoriete hippige filmtheater en blies mij wederom omver. Regisseur Michael Curtiz verspilt geen seconde en stopt alles in een zeer effectieve 102 minuten. Inderdaad, all killer, no filler. Ik hoop dat de scriptschrijvers weer vaker met die vier woorden in het achterhoofd gaan tikken. Zodra de staking voorbij is, uiteraard.

Viraal

• Ik speelde even met de gedachte om deze editie te openen met de situatie rondom Scooter Braun. De beroemde manager van popsterren als Justin Bieber en Ariana Grande lijkt de ene na de andere cliënt kwijt te raken. Variaties op de zin ‘Demi Lovato has parted ways with Scooter Braun’ gingen de afgelopen dagen veel rond. Voorlopig is er echter nog te veel onduidelijkheid, dus ik wacht nog even af. Wel deel ik graag deze tweet (xeet?) die de geruchten  rondom Braun combineert met… ehm.. ander nieuws.

• Op het randje: Humo haalde een gemene grap uit met Billie Eilish-fans op Pukkelpop.

• De heerlijke jaren negentig-eurohouse parodie ‘Planet of the Bass’ gaat nooit meer uit mijn hoofd. De volledige clip werd vorige week uitgebracht en stelt niet teleur:

Kijken

Goedenavond, bel ik gelegen? De knotsgekke documentaireserie Telemarketers is de must see van het moment. Ik was even bang dat het een freakshowdocu in de categorie Tiger King zou zijn, maar dat valt gelukkig mee. Ik schreef een recensie voor NRC: Drank, drugs en telefonische oplichting.

Verder schreef ik iets over de filmhit Red, White & Royal Blue. Geen tip, ondanks een geinige rol voor Uma Thurman als de Amerikaanse president.

Luisteren

Tot slot: drie van mijn favoriete liedjes van het moment. Meer nieuwe muziek? Volg dan mijn playlist met verse nummers uit 2023.

Tot over twee weken! Ken je iemand die deze nieuwsbrief leuk zou vinden? Stuur hem dan door.