Ik was bij het Eurovisie Songfestival
En andere (popculturele) avonturen
Hallo! Dat is een tijdje geleden. Toen ik eind december de laatste Popcultuurbrief maakte, waren er op werkvlak allerlei dingen gaande. Inmiddels is al een tijdje duidelijk wat ik doe: sinds 1 februari ben ik coördinator media voor de redactie cultuur en media van NRC. In die rol coördineer ik stukken over onder meer televisie, series, socials, kranten en audio. Schrijven doe ik ook nog, al moet dat door deze rol iets selectiever. Dat is natuurlijk ook merkbaar door het gebrek aan Substack-activiteit. Ik ga proberen om af en toe weer een teken van leven te geven op deze plek.
Veel plezier had ik met het maken van dit stuk over het nieuwe seizoen van Promenade, een van de tv-hoogtepunten van het jaar.
‘United by Music’
De nieuwe baan biedt ook weer kansen om interessante dingen te doen, ook in de popculturele hoek. Zo ging ik deze maand naar het Zwitsere Bazel om verslag te doen van de 69ste editie van het Eurovisie Songfestival. De tijd dat er vooral lacherig werd gedaan over dit mega-evenement ligt al een tijdje achter ons. Net als vorig jaar was het een zeer politiek beladen gebeuren, natuurlijk vooral door de deelname van Israël.
In Bazel (toffe stad) zag je veel eenheid en saamhorigheid onder de fans, medewerkers en inwoners. En bij de Nederlandse delegatie was de sfeer ook goed: Claude was de perfecte artiest om ook wat plezier te brengen.
En sommige liedjes waren ook gewoon top. Ondergewaardeerd vond ik de banger ‘Baller’ van Abor & Tynna (Duitsland), de sterke ballad ‘Voyage’ van Zoë Më (Zwitserland) en het Icona Pop-coded nummer ‘Róa’ van VÆB (IJsland). De twaalfde plek voor ‘C’est La Vie’ was objectief gezien te laag. Maar goed, ik had ook verwacht dat Erika Vikman, de cultheldin van het festival, de winst zou pakken met ‘Ich Komme’. De onvoorspelbaarheid van het festijn blijft een van de leuke dingen.
Maar natuurlijk was er een heel andere kant aan de week, eentje die ik ook zag tijdens demonstraties in de stad. In het centrum sprak ik met Pro-Palestijnse demonstranten die tegen de deelname van Israël waren.
Een week vol tegenstrijdigheden, om maar eens een understatement te gebruiken. De slogan ‘United by Music’ bleek niet helemaal de lading te dekken. Voor NRC heb ik veel geschreven over de week, grotendeels vanuit een kolkend perscentrum. Dit slotstuk leverde ik iets na drie uur ‘s nachts in terwijl het centrum werd leeggeveegd. Hopelijk hebben alle facetten een plek gekregen. Het was: een ervaring. Volgend jaar weer? Misschien wel.
Trending
Vorig week hebben we een nieuwe rubriek opgezet over internetcultuur. De eerste editie, over een influencer die zich samen met haar vader uitspreekt tegen het seksisme in Vandaag Inside, raakte een snaar.
Klein geluk
Deze maand was ik extra trots op mijn vriendin Inge Wannet. Zij maakte samen met illustrator Floor van het Nederend een heel mooi audioboekje, getiteld Hier kan alles nog gebeuren. 16 pagina’s en 6 korte audiotracks, om je stil te laten staan bij klein geluk. Je kan het boekje hier bestellen.
Tot slot
Ik sluit af met mijn favoriete nummer van het jaar tot nu toe: ‘Tell me I never knew that’ van de band caroline en zangeres Caroline Polachek.
Meer nieuwe muziek? Volg mijn playlist met de beste liedjes van 2025. Tot een volgende!