Nooit leuk: een ongemakkelijk sprintje trekken omdat je tijdens een bioscoopvoorstelling last hebt van een volle blaas. Met de juiste timing heb je hopelijk een relatief onbelangrijk stukje uitgekozen en en mis je weinig. Tijdens het kijken naar de eerste Dune-film van Denis Villeneuve hoefde ik een paar jaar geleden niet te plassen, maar moest ik toch naar buiten. Niet omdat de actie te intens was, integendeel. Ik had moeite om wakker te blijven en besloot buiten de zaal snel wat water over mijn gezicht te gooien.
Op visueel vlak maakte Dune best indruk, maar het sciencefiction-epos over de machtsstrijd tussen verschillende families, zandwormen, ‘spice’ en de opkomst van mogelijke verlosser Paul Atreides (Timothée Chalamet) wist me niet helemaal te grijpen. Eerder werk van Villeneuve deed dat trouwens wel: Prisoners, Sicario, Arrival en Blade Runner 2049 verdienen allemaal vier sterren of meer.
Vond ik Dune slecht? Nee. Wel voelde het als een lichte teleurstelling. Dat komt deels omdat de film geen afgerond verhaal heeft. Het is allemaal opbouw, in deel twee moet het allemaal gebeuren.
En hoera, na enige vertraging draait Dune: Part Two nu in de filmtheaters. Financieel gezien is de film een hit: in Noord-Amerika bracht de film in het eerste weekend ruim 82 miljoen dollar op, met een totaal van 182,5 miljoen wereldwijd. In Nederland werd 2,3 miljoen euro binnengehaald.
Ik keek de film in een bijna ideale setting: op een ochtend in bijna spookachtig lege blockbusterbioscoop.
De zaal maakte gebruik van een gimmick die ‘Screen X’ heet. In pr-taal:
“Met ScreenX beleef je film nóg intenser doordat scenes van de film uitgebreid worden naar de linker- en rechterwanden van de zaal waardoor je een 270 graden kijkervaring krijgt en je het gevoel hebt onderdeel te zijn van de film.”
Okay dan. In de praktijk voelt het meer als een bioscoopversie van een Ambilight-televisie. Toch zie ik liever dit soort dingen dan films waarbij je 3D-brillen nodig hebt, dus geen klachten verder.
Veel belangrijker: Dune: Part Two wist mij wél te grijpen. Groots, meeslepend intrigerend verhaal. Al die opbouw was niet voor niets. Chalamet bewijst wederom dat zijn filmsterstatus terecht is en ook Zendaya krijgt gelukkig veel meer te doen dan in deel 1. Verder bleek de toevoeging van big lad Austin Butler (Elvis) een gouden zet. Hij zet als Feyd-Rautha Harkonnen een heerlijke psychopathische freak neer (amazing: in de David Lynch-versie van Dune uit 1984 speelt Sting die rol).
Villeneuve is al bijna klaar met het script voor een mogelijk derde deel. Zin in! Ik slinger ondertussen de megabombatische soundtrack van Hans ‘BRAAAAHHHM’ Zimmer weer aan.
Oscarkoorts
Komende zondag zijn dan eindelijk de Oscars. Ik zag de tien films die genomineerd zijn voor ‘beste film’en moet zeggen: de Academy of Motion Picture Arts and Sciences heeft het dit jaar heel netjes gedaan. Zelfs mijn minst favoriete titel onder de genomineerden heeft een aantal sterke momenten.
Mijn favorieten:
Killers of the Flower Moon (Martin Scorsese)
Barbie (Greta Gerwig)
The Zone of Interest (Jonathan Glazer)
The Holdovers (Alexander Payne)
Past Lives (Celine Song)
American Fiction (Cord Jefferson)
Poor Things (Yorgos Lanthimos)
Oppenheimer (Christopher Nolan)
Anatomy of a Fall (Justine Triet)
Maestro (Bradley Cooper)
Het lijkt een voorspelbare editie te worden. Oppenheimer (een prima film) gaat de avond zeer waarschijnlijk domineren. Toch blijf ik zondagnacht wakker om de uitzending live te kijken.
Muziek
Zoals altijd sluit ik af met een paar favorieten van de afgelopen tijd. Meer horen? Volg dan mijn playlist met verse nummers uit 2024.
St. Vincent – ‘Broken Man’. Ik ben groot fan van St. Vincent, het muzikale project van Annie Clark. Haar nieuwe album All Born Screaming verschijnt in april. De eerste single is een terugkeer naar een rauwer geluid en bevalt zeer goed. Toffe clip ook.
Nadine Shah - 'Greatest Dancer'. Dit nummer zou groot kunnen worden onder Mitski-fans.
Zeevlinder - ‘Zwemmen in het Geld’. Dutch Caroline Polachek-vibes!
Dat was het. Tot de volgende!